با رشته ورزشی اسنوبردسواری بیشتر آشنا شوید: تاریخچه، تجهیزات و قوانین
رشته ورزشی اسنوبردسواری یکی از ورزش‌های هیجان‌انگیز و پرطرفدار در دنیای ورزش‌های زمستانی است. این ورزش ترکیبی از تکنیک‌های اسکی و مهارت‌های تعادلی است که در آن ورزشکاران بر روی یک تخته بزرگ به نام اسنوبرد حرکت می‌کنند. در این مقاله، به بررسی تاریخچه و نحوه آموزش این ورزش جذاب پرداخته‌ایم. اگر به دنبال اطلاعات بیشتر در این زمینه هستید، با ما همراه باشید. با سایت دانستنی های ورزشی همراه باشید.
اسنوبردینگ یک ورزش تفریحی و رقابتی است که در آن فرد از یک سطح برفی پایین می‌آید در حالی که بر روی یک اسنوبرد ایستاده است. این تخته معمولاً به پاهای ورزشکار متصل است تا امکان کنترل بیشتر فراهم شود. اسنوبردینگ در بازی‌های المپیک زمستانی و پارالمپیک زمستانی حضور دارد و به یکی از ورزش‌های محبوب و شناخته‌شده در سطح جهانی تبدیل شده است.
این ورزش ابتدا در ایالات متحده توسعه یافت و الهاماتی از ورزش‌هایی مانند اسکیت‌بردینگ، سورتمه‌سواری، موج‌سواری و اسکی گرفته است. اسنوبردینگ در دهه‌های اخیر محبوبیت زیادی پیدا کرد و در سال ۱۹۹۸ به عنوان یک ورزش المپیک زمستانی در بازی‌های المپیک ناگانو معرفی شد. همچنین در سال ۲۰۱۴ در پارالمپیک زمستانی سوچی به رقابت پرداخته شد.
با این حال، پس از رسیدن به اوج خود در سال ۲۰۰۷، محبوبیت اسنوبردینگ در ایالات متحده از سال ۲۰۱۵ به بعد کاهش یافته است، که این کاهش بر اساس فروش تجهیزات این ورزش اندازه‌گیری شده است.
تاریخچه اسنوبرد
سال‌های اولیه
اسنوبردها در سال 1965 توسط شرمن پاپن، مهندسی از مسکیگون، میشیگان اختراع شدند. او یک اسباب‌بازی برای دخترانش طراحی کرد که دو اسکی را به هم وصل کرده و یک طناب به یک سر آن متصل می‌شد تا بتوانند کنترل بیشتری هنگام ایستادن روی تخته و سرخوردن به سمت پایین داشته باشند. این اسباب‌بازی که “snurfer” (ترکیب کلمات برف و موج‌سوار) نامیده شد، در میان دوستان دخترانش محبوب شد و پاپن این ایده را به شرکت برونسویک داد که در دهه بعد بیش از یک میلیون “snurfer” فروخت. در سال 1966، بیش از نیم میلیون “snurfer” به فروش رسید.
اسنوبرد مدرن توسط تام سیمز و جیک برتون کارپنتر پیشگام شد که هر دو نوآوری‌های قابل توجهی داشتند و شرکت‌های تاثیرگذاری را راه‌اندازی کردند. در فوریه 1968، پاپن اولین مسابقه “snurfing” را در یک استراحتگاه اسکی در میشیگان برگزار کرد که علاقه‌مندان از سراسر کشور را جذب کرد. یکی از پیشگامان اولیه، تام سیمز بود. او در دهه 1960، در کلاس کاردستی دبیرستان، اسنوبردی ساخت که با چسباندن فرش به یک تکه چوب و اتصال ورق آلومینیوم به پایین آن، طراحی شده بود. سیمز در اواسط دهه 70 اسنوبردهای تجاری تولید کرد، از جمله اسکی‌برد که به آن “موز پرنده لونی تفت” گفته می‌شد.
در همان دوره، جیک برتون کارپنتر از ورمونت با طراحی بست‌های مخصوص برای محکم کردن پاها به تخته، اسنوبرد را به سمت تکامل برد. او در سال 1977 شرکت Burton Snowboards را تأسیس کرد. اسنوبردهای اولیه از چوب ساخته می‌شدند و تله‌های پای اسکی داشتند. در ابتدا، تعداد کمی از مردم از اسنوبرد استفاده می‌کردند زیرا قیمت بالای 38 دلار آن برای بسیاری گران بود و در بسیاری از پیست‌های اسکی اجازه استفاده داده نمی‌شد. اما در نهایت، برتون به بزرگ‌ترین شرکت اسنوبرد تبدیل شد.
توسعه و رقابت‌ها
اولین مسابقاتی که جایزه نقدی ارائه می‌کردند، قهرمانی ملی اسنورفینگ بود که در سال 1979 در پارک ایالتی مسکیگون در میشیگان برگزار شد. در این مسابقه، جیک برتون کارپنتر با طراحی اسنوبرد خود توانست بخش “باز” را به‌عنوان تنها شرکت‌کننده برنده شود.
در اوایل دهه 1980، اسنوبرد محبوبیت بیشتری پیدا کرد و پیشگامانی همچون دیمیتری میلویچ، جیک برتون کارپنتر، تام سیمز و دیگران با طراحی‌های جدید برای تخته‌ها و تجهیزات ظهور کردند. این دوره همچنین شاهد برگزاری اولین رقابت‌های نیمه‌لوله و جام جهانی اسنوبرد بود. در سال 1990، فدراسیون بین‌المللی اسنوبرد (ISF) تأسیس شد تا مقررات جهانی برای مسابقات اسنوبرد وضع کند.
میزان پذیرش در مناطق اسکی و المپیک
در ابتدا، مناطق اسکی از پذیرش اسنوبردها امتناع می‌کردند و سال‌ها طول کشید تا اسنوبردسواران به‌طور رسمی مجاز به استفاده از پیست‌ها شوند. اما با پیشرفت تجهیزات و مهارت‌ها، اسنوبرد بیشتر پذیرفته شد و در سال 1990 اکثر مناطق اسکی بزرگ دارای شیب‌های جداگانه برای اسنوبردها شدند.
در بازی‌های المپیک زمستانی 1998 در ناگانو، ژاپن، اسنوبرد به‌عنوان یک رویداد رسمی المپیک معرفی شد. کارین روبی فرانسوی اولین مدال طلای اسنوبرد زنان و راس رباگلیاتی کانادایی اولین مدال طلای اسنوبرد مردان را در المپیک به دست آورد.
گسترش جهانی و پارالمپیک
در سال 2004، تعداد اسنوبردسواران فعال به 6.6 میلیون نفر رسید. در فصل 2009-2010، 8.2 میلیون اسنوبردسوار در ایالات متحده و کانادا حضور داشتند. در سال 2012، کمیته بین‌المللی پارالمپیک اعلام کرد که اسنوبرد تطبیقی (پاراسنوبرد) به‌عنوان یک رویداد مدال در بازی‌های پارالمپیک زمستانی 2014 سوچی معرفی خواهد شد.
امروزه، اسنوبرد به یک ورزش رقابتی جهانی تبدیل شده است که در رویدادهای مختلفی چون بازی‌های المپیک، مسابقات جهانی، و مسابقات حرفه‌ای اسنوبرد برگزار می‌شود.
سبک‌های اسنوبرد
از زمانی که اسنوبرد به عنوان یک ورزش زمستانی شناخته شد، سبک‌های مختلفی با تجهیزات و تکنیک‌های تخصصی خود توسعه یافته است. رایج‌ترین سبک‌های امروز عبارتند از: فری‌رایید، فری‌استایل و فری‌کارو/مسابقه. این سبک‌ها هم برای اسنوبرد تفریحی و هم حرفه‌ای استفاده می‌شوند. در حالی که هر سبک منحصر به فرد است، بین آن‌ها همپوشانی وجود دارد.
جیبینگ
جیبینگ سبکی از اسنوبرد است که شامل سوار شدن بر روی ویژگی‌های شهری مانند ریل‌ها، جعبه‌ها و لبه‌ها می‌شود. این سبک اغلب در اسنوبرد فری‌استایل گنجانده می‌شود و می‌تواند در پارک‌های زمستانی یا محیط‌های خیابانی انجام شود.
“جیبینگ” اصطلاحی برای سواری فنی روی سطوح غیر استاندارد است. کلمه “jib” بسته به نحوه استفاده از کلمه، هم اسم است و هم فعل. به عنوان اسم: یک jib شامل ریل‌های فلزی، جعبه‌ها، نیمکت‌ها، لبه‌های بتنی، دیوارها، وسایل نقلیه، سنگ‌ها و الوارها می‌شود. به عنوان فعل: jib به معنای پریدن، سر خوردن یا سوار شدن روی اشیاء غیر از برف است. این به طور مستقیم تحت تأثیر ساییدن اسکیت‌برد است.
فری‌رایید
فری‌رایید سبکی بدون مجموعه‌ای از قوانین حاکم یا مسیر مشخص است، معمولاً در زمین‌های طبیعی و بدون نظم و ترتیب انجام می‌شود. این سبک اساسی به سبک‌های مختلف اسنوبرد در یک حرکت روان و خودجوش در زمین ناهموار طبیعی اجازه می‌دهد. می‌تواند مانند فری‌استایل باشد با این تفاوت که از ویژگی‌های ساخته دست بشر استفاده نمی‌شود.
فری‌استایل
فری‌استایل اسنوبرد هر سواری است که شامل اجرای ترفند است. در فری‌استایل، سوارکار از ویژگی‌های طبیعی و دست‌ساز مانند ریل‌ها، پرش‌ها، جعبه‌ها و بسیاری دیگر برای انجام ترفند استفاده می‌کند. این یک مفهوم فراگیر محبوب است که جنبه‌های خلاقانه اسنوبرد را در مقابل سبکی مانند اسنوبرد آلپاین متمایز می‌کند.
اسنوبرد آلپاین
یک اسنوبردسوار آلپاین در حال اجرای یک چرخش پاشنه‌ای است، که سبک معمول در اسنوبرد آلپاین است.
اسنوبرد آلپاین: رشته‌ای در ورزش اسنوبرد است که معمولاً روی پیست‌های آماده انجام می‌شود و از سال 1998 یک رویداد المپیک بوده است. این سبک روی برف سخت یا مسیرهای آماده تمرین می‌شود و بر روی پیوند زدن چرخش‌ها، بسیار شبیه به موج‌سواری یا لانگ‌برد تمرکز دارد.
اسلپ‌استایل
اسلپ‌استایل یک رویداد داوری است و برنده شدن در یک مسابقه اسلپ‌استایل معمولاً از اجرای موفق سخت‌ترین خط در پارک زمین در حالی که دارای یک خط روان و بدون خطای ترفندهای دشوار انجام شده روی موانع است.
بیگ ایر
مسابقات بیگ ایر در آن سوارکاران پس از پرتاب از یک پرش ساخته دست بشر که مخصوص این رویداد ساخته شده است، ترفندهایی انجام می‌دهند. رقبا در هوا ترفندهایی انجام می‌دهند و هدفشان دستیابی به ارتفاع و مسافت قابل توجه در کنار فرود تمیز است.
نیم‌لوله
نیم‌لوله یک کانال نیم‌دایره‌ای است که در کوه حفر شده یا رمپی است که از برف ساخته شده و دیوارهایی بین 8 تا 23 فوت دارد. رقابت‌کنندگان در حین رفتن از یک طرف به طرف دیگر و در هوا بالای دیواره‌های لوله ترفندهایی انجام می‌دهند.