تاثیر دویدن صبح ناشتا و ورزش با شکم خالی در کاهش وزن
تا چند سال پیش تصور عموم بر این بوده که ورزش با شکم خالی و یا دویدن ناشتا می‌تواند به چربی سوزی کمک کند. خیلی‌ها نیز هنوز این روش را ادامه میدهند و به نوعی نتیجه هم می‌گیرند! اما چه نتیجه‌ای و به قیمت از دست دادن چه چیزی؟ با سایت دانستنی های ورزشی همراه باشید.
تصور بر این است چون چند ساعت از آخرین وعده غذایی یعنی شام گذشته است، بدن غیر از چربی، منابع انرژی دیگری مانند گلیکوژن در اختیار ندارد و این زمان، زمان مناسبی است تا چربی را بسوزانند. بنابراین با معده خالی شروع به ورزش میکنند. در نگاه اول اینطور به نظر می‌رسد این نوع فعالیت ورزشی اثر گذاری بهتری نسبت به زمانی دارد که شما صبحانه خورده باشید و بعد ورزش کنید. اما یک تفاوت منفی نیز دارد و آن تحلیل رفتن عضلات است! که البته نوع ورزش در آن نقش دارد.
برخی‌ها صبح و قبل از صبحانه مثلاً به مدت ۲۰ دقیقه پیاده روی آهسته‌ای انجام میدهند، برخی دیگر با شدت متوسط و زمان طولانی تمرین هوازی مانند دویدن و گروه دیگر تمرینات بدنسازی و یا تمرینات با شدت بالا مانند اینتروال انجام میدهند.
گروهی که فقط پیاده روی انجام میدهند، شاید با این زمان پیاده روی و شدت پایینی که دارد کمتر بدن را وادار به سوختن چربی کند و شاید در واقع هیچ تفاوتی در کاهش چربی میان آن‌ها با کسانی که همان پیاده روی را بعد از صبحانه انجام میدهند، نداشته باشند. اما دیگر گروها وقتی شدت یا زمان تمرین را بالا می‌برند، بدن را به منظور کالری سوزی وارد فاز تخریب شدن میکنند.
با توجه به توضیحات ارائه شده در قسمت بالا شاید بتوانید پاسخ این سوال را حدس بزنید. بله ورزش با شکم خالی سبب افزایش چربی سوزی می‌شود. این بر مبنای این واقعیت است که در طول ورزش عضلات شما بدنبال منبع ATP هستند و اگر منبع کافی از ATP را پیدا نکنند بدن بعنوان جایگزین به استفاده از پروتئین و چربی موجود بعنوان منبع ATP می پردازد.
مشکلی که در ورزش با شکم خالی وجود دارد این است که پروتئین مورد استفاده برای تولید ATP از عضلات گرفته می‌شود که این امر منجر به از دست دادن توده عضلانی می‌شود و به هیچ وجه نمی‌توانید مانع این امر شوید که از پروتئین در غیبت کربوهیدرات استفاده نشود پس مسلماً نمی‌توانید بدنتان را طوری تنظیم کنید که صرفاً چربی بسوزاند.
میزان سطح هورمون کورتیزول (هورمون استرس!) در صبح بالا است. از طرف دیگر فعالیت‌های ورزشی مانند شرایط استرس‌زا تلقی شده و موجب ترشح کورتیزول بیشتر می‌شود، کورتیزول نیز برای یافتن سوخت سراغ تجزیه پروتئین بدن (عضلات) و تبدیل شدن آن به گلوکز می رود! گذشته از این سطح پایین گلیکوژن هنگام فعالیت ورزشی باعث آزاد شدن کورتیزول و منجر به تجزیه پروتئین می‌شود که گذشته از عضله سوزی، اختلال در سیستم ایمنی بدن را نیز به دنبال دارد. پس در این شرایط شما برای کاهش وزن، عضلات را قربانی می‌کنید. (کورتیزول از غدد فوق کلیوی ترشح می‌شود)