آزمون های استقامت قلبی تنفسی
انواع مختلفی از آزمون های میدانی وجود دارد که می تواند برای برآورد آمادگی قبلی تنفسی استفاده شود. برای اجرای آزمون های استقامت قلبی تنفسی به وسایل خاصی نیاز نیست، در هر جا انجام می شود و می توان از فعالیت های ساده ای مانند راهپیمایی و یا دویدن بهره جست.
در آزمون های میدانی بر اساس سرعت حرکت و مسافت طی شده به ارزیابی آمادگی قلبی تنفسی می پردازیم. سایت ما اطلاعاتی جمع آوری کرده در مورد آزمون های استقامت قلبی تنفسی ( شاخص ارزیابی استقامت قلبی تنفسی چه نام دارد + آزمون لیگر یا بوق ) با سایت دانستنی های ورزشی همراه باشید.
استقامت
۱-آزمون دوی 1600 متر
در این آزمون ، شخص مسافت ۱۶۰۰ متر را با حداکثر سرعت راهپیمای می کند و ضربان قلب او را در پایان آزمون اندازه گیری می شود.سپس با استفاده از فرمول زیر حداکثر اکسیژن مصرفی او برآورده می شود:
وزن بدن به پوند، سن به سال، برای مرد ضریب یک و برای زن ضریب صفر، زمان بر حسب دقیقه و صدم دقیقه و ضربان بر حسب تعداد در دقیقه است. این فرمول برای افراد ۲۰ تا ۶۹ سال اعتبار دارد.
۲-آزمون استقامت قلبی تنفسی ۲۴۰۰ متر دویدن یا تست کوپر ۲۴۰۰ متر
از متداولترین آزمون های میدانی برای ارزیابی آمادگی قلبی تنفسی ، آزمون استقامت قلبی تنفسی ۲۴۰۰ متر دویدن یا ۱۲ دقیقه دویدن است که به وسیله کوپر طراحی شده است.در این دو آزمون شخص با حداکثر سرعت ممکن به مدت ۱۲ دقیقه می دود و یا مسافت ۲۴۰۰ متر را می پیماید.
۳- آزمون بالک چیست؟
آزمون بالک نیز نوع دیگری از آزمون های میدانی برای ارزیابی آمادگی هوازی است.در این آزمون شخص در مدت ۱۵ دقیقه با حداکثر سرعت ممکن می دود و مسافت پیموده شده و یا برآورده حداکثر اکسیژن مصرفی پیموده شده، برای ارزیابی آمادگی هوازی استفاده می شود( تصویر )
برای برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی می توان از فرمول زیر استفاده کرد:
۳/۳۳+[ ۱۷۲/۰× (۱۳۳ – ۱۵ /مسافت طی شده )] = حداکثر اکسیژن مصرفی
۴- آزمون استقامت قلبی تنفسی چند مرحله ای رفت و برگشت ۲۰ متر یا آزمون لیگر
یکی از آزمون های نسبتا” جدید در ارزیابی قابلیت هوازی که برای بچه و بزرگسالان معتبر است ، آزمون چند مرحله ای رفت و برگشت ۲۰ متر است که با نام های پیسر، آزمون لیگر و آزمون بوق نیز شناخته می شود.در این آزمون شخص در یک مسافت ۲۰ تری که با علایمی از جمله خط یا مخروط مشخص شده است، به صورت رفت و برگشت ، می دود.در ابتدا سرعت کم است و سپس مرحله به مرحله افزایش می یابد تا به حداکثر سرعت برای برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی برسد.
سرعت آزمون با صدای بوق از نوار پخش صوت به گوش می رسد، کنترل می شود.آزمودنی باید هنگام به صدا در آمدن بوق ، به یکی از خطوط انتهای یا ابتدایی مسیر ۲۰متر رسیده باشد.سرعت اولیه ۸/۵ کیلومتر در ساعت است که در هر مرحله ، که یک دقیقه طول می کشد، ۰/۵ کیلومتر در ساعت افزایش می یابد.
صدای بوق ها طوری است که این سرعت را هماهنگ می کند. تست استقامت قلبی تنفسی زمانی پایان می پذیرد که آزمودنی موفق نشود سه مرتبه متوالی با صدای بوق به خطوط محدود کننده مسیر برسد.زمان آزمون یا تعداد رفت و برگشت تعیین کننده میزان آمادگی شخص است. آخرین سرعت به دست آمده در آزمون برای برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی استفاده می شود.
فرمول برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی به صورت زیر است:
( حداکثر سرعت به دست آمده در آزمون ) 6 +4/24 ( بر حسب میلی لیتر در کیلوگرم در دقیقه ) = VO2max
بیشتر بخوانید: مفاهیم اساسی در مورد انعطاف پذیری