آزمون های استقامت قلبی تنفسی

VO2max = سرعت افقی (متر در دقیقه) ×۰/۲+۳/۵

۳- آزمون ۱۵ دقیقه دویدن یا آزمون بالک

آزمون بالک نیز نوع دیگری از آزمون های میدانی برای ارزیابی آمادگی هوازی است.در این آزمون شخص در مدت ۱۵ دقیقه با حداکثر سرعت ممکن می دود و مسافت پیموده شده و یا برآورده حداکثر اکسیژن مصرفی پیموده شده، برای ارزیابی آمادگی هوازی  استفاده می شود( تصویر )

برای برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی می توان از فرمول زیر استفاده کرد:

۳/۳۳+[ ۱۷۲/۰× (۱۳۳ – ۱۵ /مسافت طی شده )] = حداکثر اکسیژن مصرفی

۴- آزمون استقامت قلبی تنفسی چند مرحله ای رفت و برگشت ۲۰ متر یا آزمون لیگر

یکی از آزمون های نسبتا” جدید در ارزیابی قابلیت هوازی که برای بچه  و بزرگسالان معتبر است ، آزمون چند مرحله ای رفت و برگشت ۲۰ متر است که با نام های پیسر، آزمون لیگر و آزمون بوق نیز شناخته می شود.در این آزمون شخص در یک مسافت ۲۰ تری که با علایمی از جمله خط یا مخروط مشخص شده است، به صورت رفت و برگشت ، می دود.در ابتدا سرعت کم است و سپس مرحله به مرحله افزایش می یابد  تا به حداکثر سرعت برای برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی برسد.

سرعت آزمون با صدای بوق از نوار پخش صوت به گوش می رسد، کنترل می شود.آزمودنی باید هنگام به صدا در آمدن بوق ، به یکی از خطوط انتهای یا ابتدایی مسیر ۲۰متر  رسیده باشد.سرعت اولیه ۸/۵ کیلومتر در ساعت است که در هر مرحله ، که یک دقیقه طول می کشد، ۰/۵ کیلومتر در ساعت افزایش می یابد.

صدای بوق ها طوری است که این سرعت را هماهنگ می کند. آزمون زمانی پایان می پذیرد که آزمودنی موفق نشود سه مرتبه متوالی با صدای بوق به خطوط محدود کننده مسیر برسد.زمان آزمون یا تعداد رفت و برگشت تعیین کننده میزان آمادگی شخص است. آخرین سرعت به دست آمده در آزمون برای برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی استفاده می شود.

فرمول برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی به صورت زیر است: