حداکثر سرعت هوازی چیست و چرا در ورزش مهم است؟

حداکثر سرعت هوازی (MAS) حداقل سرعت در حالت دویدن است که در آن حداکثر اکسیژن مصرفی (V02 max) رخ می دهد و معمولاً به عنوان سرعت در ماکزیمم میزان مصرف اکسیژن نامیده می شود. حداکثر سرعت هوازی با هدف افزایش ویژگی های تمرینی و کمک به مربیان جهت نظارت دقیق‌تر بر بارهای تمرینی توسعه داده شد. با سایت دانستنی های ورزشی همراه باشید.

تست‌های زیادی وجود دارند که می‌توانند برای اندازه گیری حداکثر سرعت هوازی ورزشکار مورد استفاده قرار گیرند، اما در بسیاری از آن‌ها، برای تعیین دقیق حداکثر سرعت هوازی بایستی از معادلات اصلاحی استفاده کرد. مربیان برای اندازه گیری دقیق حداکثر سرعت هوازی و تجویز تمرین بر این اساس، باید تفاوت بین تست‌های هوازی رایج و معادلات اصلاحی آنان را درک کرده و بر آن‌ها اشراف داشته باشند.

حداکثر سرعت هوازی (MAS) حداقل سرعت دویدن است که در آن حداکثر مصرف اکسیژن رخ می‌دهد. به عبارت دیگر، کمترین سرعتی است که حداکثر مصرف اکسیژن در آن اتفاق می‌افتد. به عنوان مثال، از آنجایی که یک ورزشکار می‌تواند به دویدن ادامه دهد، و حتی سریع‌تر بدود، حتی اگر قبلاً حداکثر اکسیژن مصرفی خود را به دست آورده باشد، حداکثر سرعت هوازی وی «کم‌ترین» سرعتی است که او به حداکثر مصرف اکسیژن خود می‌رسد. شکل ۱ عملکرد یک ورزشکار را نشان می‌دهد که در طی تست حداکثر مصرف اکسیژن افزایشی به حداکثر سرعت هوازی می‌رسد. در نتیجه، حداکثر سرعت هوازی مستقیماً با حداکثر اکسیژن مصرفی مرتبط است.

از آنجایی که حداکثر مصرف اکسیژن معیار مفیدی برای تنظیم سرعت و مدت زمان تمرین نیست، حداکثر سرعت هوازی برای کمک به مربیان برای درک نیاز بدنی در برنامه تمرینی توسعه داده شده است. همچنین این مولفه به مربیان این امکان را می‌دهد که در برنامه تمرینی و نظارت بر حجم بار دقیق‌تر عمل کنند زیرا از این طریق می‌توانند سرعت‌های خاص (۴.۴ متر بر ثانیه) را برای ورزشکاران خود تجویز کنند.

همچنین در شکل ۱، ذخیره سرعت بی‌هوازی نمایش داده شده است. ذخیره سرعت بی‌هوازی بر حسب متر بر ثانیه (m/s) اندازه گیری می‌شود و به سادگی اختلاف سرعت بین حداکثر سرعت هوازی و حداکثر سرعت اسپرینت را نشان می‌دهد.

از آنجایی که بسیاری از ورزش‌های میدانی ماهیت هوازی دارند و ورزشکاران را ملزم به انجام فعالیت های با شدت بالا در طول مدت بازی می‌کنند، تقریباً بدیهی است که قدرت هوازی بالا جنبه‌ مهم عملکرد ورزشکاران خواهد بود.

یکی از بررسی هایی که اخیراً انجام شده حاکی از آن است که ورزشکاران استقامتی، از سطح بالاتری از قدرت هوازی نسبت به ورزشکاران سطح پایین برخوردارند، اما باید به این نکته نیز توجه کرد که این لزوما به این معنی نیست که آنها می توانند عملکرد بهتری نیز داشته باشند.

به نظر می رسد که هر چه نیاز به دویدن در ورزش بیشتر باشد، حداکثر سرعت هوازی مورد نیاز برای ورزشکار برای رقابت در آن ورزش نیز افزایش می یابد.

برای مثال، پژوهش ها نشان می دهند بازیکنان زن فوتبالیست، میانگین ضربان قلب خود را بین 84 تا 86 درصد حداکثر خود حفظ می کنند و در طول یک مسابقه 90 دقیقه ای، 9.1 تا 11.9 کیلومتر را طی می کنند. این ورزشکاران سطح خوبی از قدرت هوازی را از خود نشان داده‌اند (حداکثر V02: 46–57.6 میلی‌لیتر کیلوگرم–1·min–1)، و طبق همین پژوهش ها، ورزشکارانی که قدرت هوازی بیشتری دارند، عملکرد بهتری در طول یک بازی نیز دارند.

با این حال سوالی که پیش می آید این است که آیا بهبود مولفه های عملکردی از طریق سنجش میزان افزایش مسافت طی شده، افزایش شدت کار، و میزان بالای دوی سرعت و درگیری با توپ در طول مسابقه، می تواند به این معنا باشد که ورزشکار عملکرد بهتری نیز ارائه ارائه خواهد داد؟ به هر حال این مربیان و محقیقین هستند که باید تصمیم بگیرند آیا همه این ویژگی‌ها مهم هستند و آیا ارزش آن را دارد که توانایی هوازی ورزشکارشان را بهتر از آنچه در حال حاضر هست، بهبود ببخشند یا خیر.

در حالی که تست‌های مختلف بسیاری برای اندازه‌گیری حداکثر سرعت هوازی یک ورزشکار وجود  دارد اما همه آزمون ها نتیجه یکسانی ندارند. به این معنی که اندازه گیری دقیق حداکثر سرعت هوازی می تواند دشوار باشد. تعریف حداکثر سرعت هوازی را به یاد بیاورید: کمترین سرعتی که حداکثر مصرف اکسیژن در آن رخ می دهد.

از آنجایی که برخی از ورزشکاران می توانند به دویدن ادامه دهند، و حتی سریعتر بدوند، علیرغم اینکه از قبل به حداکثر اکسیژن مصرفی خود رسیده اند، بسیاری از آزمایشات ممکن است حداکثر سرعت هوازی واقعی ورزشکار را نشان ندهد. در نتیجه، با بحث در مورد برخی از مشکلات رایج، به شفاف سازی تقریبی این موضوع خواهیم پرداخت.